Soğuk hava beni etkisi altına alıp yatağı hasta etme çabalarına devam etse de ilaçlar alıyorum, yazın hatıralarını kucaklıyorum ve üşüdüğümde ısınıyorum. Geçen yaz gittiğim, İstanbul’a yakın olduğu kadar köyünüzde dedenizin bahçesinde olduğunuzu hissettiren Armutlu’yu bugün hatırladım. Bilgisayarımda arşivlemeyi alışkanlık haline getiren fotoğrafları taradım, taradım ve geçen yaza ait fotoğraflara baktım. Sanki her resimde toprak kokusu, her resimde taze meyvenin dokusu, her resimde çocukluğun hatırası beliriyor.
Yalnız değilim, bu soğuk kış günlerinde evinizdeki mutfak sırlarının sayfalarını gezinirken içinizi ısıtsın istedim ve sizlerle fotoğrafları paylaşmaya karar verdim.
Küçükken koştuğum bahçelerin toprağında bıraktığım küçük ayak izlerimi şimdi kırmızı ve mor yemişler dolduruyor. Armutlu hala köyde bir yer. Hemen hemen her tek katlı evin bir bahçesi, her bahçenin de bir ormanı vardır. Zeytin, armut, incir, üzüm ve şeftaliden bahçede dolaşırken ayaklarınıza ve bacaklarınıza takılan böğürtlen dallarına kadar her ağaç bir diğerinden farklıdır.
Meyve ağaçlarının arasında dolaşırken, Keşke çocukluk diye bir şey olsaydı diye düşündüm. mahalle mahalle
Koşarak başkalarının bahçelerine giriyoruz. Sanki hayat, meyve dolu bir üst dala uzanıp dallarından sarkan meyveleri toplamaktan ibaretmiş gibiydi. Çeşme Ersuz’un dediği gibi hayatta para, tarifeler, beklentiler, randevular, primler, iş, anneler ve kaygılar yoktu… Sanki başka insanlar yaşamıyordu orada. Tek derdim ağaca çıkıp düşmeden inmekti. Tabii ki, o ağaca görünmeden tırmanabildi. Bahçe sahibi ve arkadaşları beni görse, kırık bir ağaç dalı ile beni diğer mahalleye kadar kovalayabilirdi.
Aslında güzelliği buydu. Bir adam bizi arayıp ‘Gelin toplayıp size vereyim’ derse, canınız sıkılır. Keşke ağaçtan toplanan meyveleri yıkayıp kendi ellerimizle hazırlasaydı. Hiçbirimizin bundan zevk alacağını sanmıyorum. Nerde onun şevki, o dalların arasından kopardığı meyveyi baştan savma yemesi.
Büyüdüm artık… Armutlu’nun bahçelerinde dolaşmak, meyvelerini yemek için gizlice gitmeye gerek yok, Selamınaleyküm Ağalar desem yeter. Gel bahçeden al, neneler, dedeler derler. “Gel topla, hep yere dökülüyor, kimse yemeden çürüyor, istediğin kadar gel topla.” Biraz üzgün olsam da içeri girip o güzel taze şeyleri topladığım için mutluyum. Daha sonra kişi rahatlayabilir ve kaostan uzaklaşabilir. Şehrin kaosundan, gürültüsünden, kirliliğinden, dumanından, isinden ve tüm kötülüklerinden bile. Dalındaki sevimli küçük kırmızı meyvelerin size baktığını gördüğünüzde mutlu oluyor, güneş yüzünüzü ısıtırken toprağın tadına varıyorsunuz.
Armutlu köyü saraylardan ve zeytinliklerden oluşuyor. Artık deniz kenarında tek katlı evler yok, havuzlu ve havuzsuz siteler hep inşa edildi. Eskiden sadece vapur veya karayolu ile ulaşım vardı. Artık yaz kış döşenen deniz otobüsleri ile ulaşım kolaylaştırılmıştır. Eskiden çakıldan yapılan kordon, çok fazla beton dökülerek genişletildi ve uzatıldı. Kısacası, el değmemiş bir kelimeden pek bir şey kalmamıştır. Ancak her yaz, çocukluğumun izlerini sürmek için birkaç günlüğüne oradaki yemyeşil bahçelere kaçıyorum… O bahçelerden birinde yediğim haşhaşlı ekmeği sizler için ekmek makinesine uyarladım. Buyrun afiyetle yiyorsunuz hepinizi seviyorum…
1000gr
Pişirme tarifi:
- Tahıllı ekmek unu karışımı 140 ml. su 140 ml süt 1,5 yemek kaşığı sıvı yağ 2 yemek kaşığı şeker 1 tutam ceviz 1 tutam haşhaş 1 paket instant maya
Yapılışı:
İlk olarak ekmek makinası haznesine su ve sütü koyuyoruz. Tereyağı ve şekeri ekledikten sonra üzerine unlu karışımı ve son mayayı döküp makinede 3 saate program ayarlayıp galeta unu ve 750 gram seçeneklerini seçiyoruz. Hamur biraz toparlandıktan sonra kapağını açıp içine ceviz ve haşhaş tohumlarını ekliyoruz. Ekstra malzeme için bir saat önceden sinyal verdiğinizde üzerine haşhaş tohumu ekebilirsiniz.
İpucu: Pişirmenizin daha parlak olmasını istiyorsanız. Isıya dayanıklı bir kabı suyla doldurun ve ekmek makinesinin köşesine yerleştirin.
Afiyet olsun
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]